Pokój Drugi

Na ścianach jest piękną mozajkę, jasno-brązowa farba z ciemno brązową , na ścianie tworzy piękne znaki magiczne, każda osoba magiczna może przeczytać słowa "Magia istnieje wystarczy uwierzyć". Wchodząc do pokoju po prawej stronie stoi duża szafa, spokojnie wpakują się do niej dwie osoby. Po prawej i lewej stronie stoją dwa łóżka jednoosobowe. Nad łóżkami wiszą pólki na książki, obok łóżka jest mała szafka. Na ziemi jest duży czarno-czerwony puchaty dywan.Obok lewego łóżka są drzwi do łazienki gdzie jest wanna dwuosobowa, prysznic, umywalka i oczywiście ubikacja.

~Neito
~Dimitry Darow

Stanąłem przed drzwiami, z niewielką torbą na ramieniu, wzdychając cicho. Powoli otworzyłem drzwi, wchodząc do środka, na moje szczęście nie miałem jeszcze współlokatora. Bez słowa podszedłem do szafy i rozpakowałem swoje rzeczy po jej prawej stronie. Zostało mi tylko kilka książek, horrorów. Postawiłem je na półce nad łóżkiem po prawej. Po odłożeniu książek położyłem się na łóżku, przykryłem i po chwili zasnąłem.

Podróż zajęła sporo czasu, co nie było jednak takie dziwne, biorąc pod uwagę iż nawet nie planował zatrzymania w owym zamku. Może nawet pomyśli nad dłuższym pobytem? Ale to się dopiero okaże. Dimitry stanął właśnie przed drzwiami pokoju, w którym miał nadzieję spędzić trochę czasu. Wszedł do środka, wcześniej wzdychając lekko i otwierając drzwi kluczem. Będąc w całkiem dobrze urządzonym wnętrzu, dostrzegł na jednym z pojedynczych dwóch łóżek jakąś zakopaną pod kołdrą postać. Z ciekawości podszedł nieco bliżej, targając za sobą obszerny bagaż.
- 'Całkiem słodki młodzieniec...' - pomyślał. Odstawił torby przy wolnym posłaniu. Zaczął rozpakowywanie swych rzeczy po półkach i w szafie...

Obudziły, mnie dźwięki z pokoju, nic dziwnego miałem lekki sen. Wstałem do siadu, przecierając oczka. Moją uwagę od razu zwróciła postać przy szafie. ~Nowy współlokator? Wypadałby się chyba przywitać - Pomyślałem sobie. Po krótkiej chwili zawahania wykrztusiłem z siebie : - Ano, dzień...dobry... - Może mało ale już coś. Rozpoczęcie rozmowy to coś dziwnego w moim wypadku, ale coż kultura tego wymaga.

Słysząc za sobą ciche przywitanie, półdemon spojrzał przez swoje ramię z zaciekawieniem. Uśmiechnął się przyjaźnie, mrużąc przy tym złote oczy.
- Dobry. Skoro w końcu się obudziłeś, to możemy nareszcie się poznać. - zauważył nadal przyjemnym tonem i zostawił pakowanie rzeczy na chwilę. Podszedł bliżej współlokatora. - Jestem Dimitry Darow. - brunet przedstawił się uprzejmie, wyciągając do małego dłoń. Od zawsze był kulturalny, a zwłaszcza do obcych.

- Neitoshi...Kuroi. - Przedstawiłem się, niepewnie podając dłoń Dimitry'emu. Z bliska wyglądał na przystojnego. Moją uwagę najbardziej przykuły jego złote oczy, bardzo ładnie kontrastowały z jego ciemnymi włosami. Nieświadomie przez cały czas patrzyłem w jego oczy.

Widząc jak się przygląda, nie miał zamiaru mu w tym przeszkadzać, również patrzył więc w oczy chłopca. Trzeba przyznać, że zainteresowały one półdemona; koloru smutnego, głębokiego błękitu... Twarz zaś delikatna, wyrażająca te same uczucia - jakby miał zaraz się rozpłakać. Co jak co, ale to przyciągało. Zwłaszcza takiego sadystę jakim był Dimitry. Nie okazał jednak swych rozmyśleń, a wciąż miał na ustach delikatny acz przyjazny wyraz.
- Może opowiesz mi coś o sobie Neitoshi? Skoro mamy być współlokatorami...

'Kiedy zauważyłem, ze on też patrzy w moje oczy, poczułem się trochę zmieszany. Błądziłem wzrokiem po całym pokoju. - Mogę opowiedzieć. - Powiedziałem, dodając po chwili - Tylko co chcesz wiedzieć? Nie lubiłem za bardzo odpowiadać na pytania, ale skoro mam z nim spędzić trochę czasu w jednym pokoju to wypadało by się czegoś dowiedzieć.

- Na przykład... Gdzie mieszkałeś, co lubisz, czego nie lubisz, jakie masz zainteresowania...? - Wymieniał to, co pierwsze przychodziło mu do głowy.

- Mieszkałem we Francji...lubię horrory...nie lubię ludzi...nie mam zainteresowań, chyba że masochizm można uznać za hobby...- Odpowiedziałem na jego pytania, nico zawahałem się odpowiadając na ostatnie. Odpowiadałem mu krótko i zwięzłowato, nie lubię dużo mówić.

- Oh, słodko. - powiedział, a słysząc o masochizmie chłopca, w oczach mignął półdemonowi tajemniczy błysk. - 'Więc będzie ciekawie...' - dodał w myślach i usiadł obok niego.
- Opowiedziałbyś mi coś więcej o... swoim zainteresowaniu? Jakiego rodzaju masochizm preferujesz?

- Wszelkiego. - Odpowiedziałem, zdziwiony pytaniem, ale to chyba nie jest dziwne pytanie, rzadko zdarza się mieć współlokatora który lubi czuć ból. mimo to w tym pytaniu wyczułem coś więcej niż tylko ciekawość.

- Rozumiem... - mruknął lekko się zamyślając, jednak zaraz powracając do świata z tym samym uśmiechem co wcześniej. Jak ładnie się złożyło, że akurat Dimitry uwielbiał znęcać się nad innymi istotami. Zwłaszcza tak, na swój sposób, uroczymi jak Neito. Póki co jednak nie chciał się ujawniać ze swoimi preferencjami i zainteresowaniami...

Skoro Dimitry wie o moich powiedźmy,że zainteresowaniach, o ile można to tak nazwać, to też powinienem się czegoś o nim dowiedzieć. Po dłuższej chwili milczenia, zadałem mu pytanie. - A ty...jakie masz...zainteresowania?

No ale skoro już mały zadał takie pytanie, to może coś tam mu zdradzić.
- Cóż... mam dość sporo zainteresowań, głównie związanych z podróżami, książkami, sztuką... - wymieniał, po czym dodał - A jedno z moich innych ''hobby'' na pewno by Ci się spodobało. - powiedział bardziej głębokim, cichszym i jakby kuszącym tonem.

- Innych?... Jakie? - Zapytałem, dalej drążąc w ten temat nie wiem czemu. Jego głos jakby sam prosił o zadanie tego pytania. W sumie nawet nie tek źle się z Nim rozmawia, wydaje się być naprawdę przyjazną osobą.

Pod nosem wykwitł połowiczny, zadatkowy uśmieszek.
- Bo widzisz... niesamowicie kręci mnie ból; zadawanie go w przeróżnych formach innym istotom. Jestem sadystą. - wyjaśnił, smakując z przyjemnością swe słowa, jednocześnie muskając opuszkami palców skórę szyi chłopaka. Zmrużył powieki delikatnie i zamruczał cicho. Wyobraził sobie jak zaciska dłoń na tej smukłej szyi... aż uśmiechnął się nieco szerzej.

Zaciekawiło mnie to o czym mówił. Lepiej dobranego współlokatora mieć nie mogłem. Po prostu cudownie, już wiem czemu tak dopytywał o rodzaj masochizmu... Pozostawiłem to bez odpowiedzi. Kiedy jego palce znalazły się na mojej szyi, poczułem lekki niepokój, mimo to nie zrobiłem nic co wskazywało by że Dimitry nie może tego robić. Po jego uśmiechu, mogłem się domyślić, o czym właśnie myśli. Skoro już weszliśmy w temat zaburzeń psychicznych bo tak to się w praktyce nazywa zapytałem go: - Wolisz jeśli twoje..."ofiary" są uległe, czy jak... protestują przeciw temu co... robisz?

Jako, że tak jak miał nadzieję półdemon, chłopiec zupełnie nie protestował, więc Dimitry mógł sobie spokojnie badać jego szyję. W pewnej chwili obejmując ją całą dłonią. Przez zamyślenie nad swą wizją delikatny do tej pory dotyk mimowolnie, wolno zaciskał się coraz bardziej. - To zależy od osoby, ważne by ofiara nie udawała...

Kiedy dłoń Dimitry'ego pokryła całą moją szyję, byłem już pewien co chce zrobić. Nie protestowałem. Z początku to było dziwne uczucie, ale z każdą sekundą i traconym przeze mnie oddechem coraz lepsze. Czułem jak cała szyja mi pulsuje, jak mój oddech staje się coraz bardziej powolny i znikomy. Kiedy wiedziałem, ze długo tak już nie pociągnę, bo co jak co jestem tylko człowiekiem, położyłem dłoń na jego ręce, oznajmiając tym, żeby nie przesadził, w tym samym czasie spoglądając mu w oczy. Co było w tym najdziwniejsze? Że nie wydałem z siebie żadnego dźwięku.

Brunet czuł jak pod coraz bardziej zacieśniającą uścisk dłonią purusza się grdyka, mięśnie przełyku... jak z każdą chwilą wyraźniej pulsuje pod nią tętno. A potem wszystko słabnie... oddech również. Dimitry ze spokojem na twarzy napawał się każdą chwilą słabnięcia ofiary. Lekki, niby miły ale jednak niepokojący śmiech nieprzerwanie gościł na ustach mężczyzny, a oczach miał tlącą się żądzę. Jakby pragnął poczuć miażdżoną tchawicę, widzieć jak sam wydusza z małego ostatnie tchnienie... Tak, na prawdę kręciło to tego półdemona. Nie przesadził jednak i kontrolował tą część siebie. Czując jak na ręce znajduje się drobniejsza dłoń młodzieńca nie posunął się dalej. Bardzo powoli zaczął rozluźniać ucisk, ażeby nie uszkodzić niebieskookiego. Był wręcz zadziwiony, że ten nie wydał dotąd żadnego dźwięku, ani protestu. Złotooki nie dostrzegł także w jego pięknych ślepiach strachu. Fascynujące. Już po chwili gardło mniejszego było wolne od sadysty, który posłał chłopcu zadowolony uśmiech.
- Doprawdy zadowalający z Ciebie 'okaz'. - przyznał z uznaniem. Delikatnie teraz głaskał policzek i szyję chłopca.

Kiedy dłoń na mojej szyi powoli się rozluźniała, powoli łapałem oddech. To było naprawdę miłe uczucie, prawdę powiedziawszy miałem z nim do czynienia niewiele razy. Kiedy szyja całkowicie uwolniła się od uścisku Dimitry'ego, odkaszlnąłem delikatnie, czując w dalszym ciągu pulsowanie w okolicach gardła, które z każdą chwilą malało. Jego słowa, mimowolnie wywołały u mnie szczęście, czego i tak nie było po mnie widać. -Dziękuję...o ile jest to komplement. - Odpowiedziałem ma nie, po chwili milczenia.

W oczach widział u niego lekkie iskierki, jakby szczęścia.
- Komplement i owszem. - powiedział spokojnie i odsunął od niego w końcu rękę. - Miałeś już kiedyś kogoś, kto by się nad Tobą znęcał, czy tylko sam to sobie robiłeś? - zadał pytanie, wciąż uważnie obserwując twarz chłopca.

-Ojciec znęcał się nade mną przez 5 ostatnich lat..,. a potem popełnił samobójstwo. -Stwierdziłem. Wprawdzie zaczęło się od mojego ojca, co nie było jeszcze wtedy przyjemne, ale to już inna nieistotna historia. -Swego czasu miałem chwilę słabości i próbowałem się zabić, ale jak widać nie udało mi się. - Opowiedziałem, spoglądając na swoje nadgarstki. Pod rękawami bluzy, miałem dwa bandaże pod którymi znajdowało się wiele,wiele głębokich blizn. Dimitry'emu to się by się podobało, więc nie szkodzi pokazać. I tak jest pierwszą osobą przed którą się aż tak otworzyłem. Podciągnąłem rękawy bluzy pod łokcie, ukazując tym samym swoje zabandażowane nadgarstki. Prawdę mówiąc ciekawi mnie jego reakcja.

Półdemon słuchał uważnie chłopca. W sumie trochę ciekawiła go historia z ojcem, chciałby aby chłopiec ją jakoś rozwinął, jednak stwierdził, że będzie miał jeszcze czas o to dopytać. Słysząc, że chłopak miał za sobą nieudaną próbę samobójczą, bardziej się właśnie tym zainteresował. Spojrzał z zamiłowaniem na bandaże, które młodszy przed nim odkrył. Dotknął ten na jednej z rąk blondyna i przesunął po nim. Nie pytając go o zgodę, zaczął odwijać opatrunki. W sumie nawet nie miał zamiaru. Gdy złotym oczom ukazały się gęsto usiane, piękne blizny, wyraźnie odcinające się na jego skórze. Mężczyzna na ten widok uśmiechnął się.
- Mmm... Pasują do Ciebie. - stwierdził, gładząc ich karbowaną fakturę i patrząc na chłopca. - Chciałbym sam tak Cię pociąć, zobaczyć twoją słodką buzię, gdy krzywi się w bólu... gdy sypię Twe rany solą lub pażę je gorącym płomieniem. Twoje łzy są zapewne cholernie ekscytujące. - zamruczał patrząc chłopcu w oczy.